Mijn naam is Miranda van Steekelenburg. Ik heb een immense belangstelling voor het leven.
Zo lang ik mij kan herinneren ben ik nieuwsgierig naar hoe mensen om mij heen dat doen; Leven. Hoe doet een ander dat? Hoe ‘hoort’ het?
Wat ik bij een ander zag, werd mijn manier van leven. Ik paste mij aan. Alleen voelde ik diep van binnen dat die manier van leven niet mijn leefwijze was. Ik voelde dat de snelheid van de maatschappij niet mijn tempo was.
Ik zorgde voor mijn gezin, voor de mensen om mij heen. Ik wist feilloos wat een ander nodig had, maar wat ik zelf nodig had? Daar had ik geen idee van.
In de tussentijd voelde ik dat het zo echt niet langer door kon gaan. Ik voelde dat ik roofbouw pleegde op mezelf. En toch ging ik door met alles wat ik normaal deed. Tot het moment dat ik voor de derde keer in mijn leven voor een lange periode uitgeschakeld was. Ziek, geen energie en geen kracht. In die tijd wilde ik één ding, en dat was rust. In die rust vond ik de kracht weer in mezelf, voelde ik weer leven in mijn lichaam komen. Ik kwam erachter dat ik veel meer aandacht aan mezelf mocht geven.